Şeyh İbn Useymin’e: “Bayram kutlamasının hükmü nedir, bunun belli bir şekli var mıdır?” diye sorulunca şöyle cevap vermiştir:
ﺍﻟﺘﻬﻨﺌﺔ ﺑﺎﻟﻌﻴﺪ ﺟﺎﺋﺰﺓ ، ﻭﻟﻴﺲ ﻟﻬﺎ ﺗﻬﻨﺌﺔ ﻣﺨﺼﻮﺻﺔ ، ﺑﻞ ﻣﺎ ﺍﻋﺘﺎﺩﻩ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻓﻬﻮ ﺟﺎﺋﺰ ﻣﺎ ﻟﻢ ﻳﻜﻦ ﺇﺛﻤﺎً " ﺍﻫـ
“Bayramı kutlamak caizdir, bunun özel bir kutlama şekli yoktur. Bilakis insanların adet edindikleri şekilde kutlamak, bir günah bulunmadığı sürece caizdir.”
Yine şöyle demiştir:
ﺍﻟﺘﻬﻨﺌﺔ ﺑﺎﻟﻌﻴﺪ ﻗﺪ ﻭﻗﻌﺖ ﻣﻦ ﺑﻌﺾ ﺍﻟﺼﺤﺎﺑﺔ ﺭﺿﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻢ ، ﻭﻋﻠﻰ ﻓﺮﺽ ﺃﻧﻬﺎ ﻟﻢ ﺗﻘﻊ ﻓﺈﻧﻬﺎ ﺍﻻۤﻥ ﻣﻦ ﺍﻷﻣﻮﺭ ﺍﻟﻌﺎﺩﻳﺔ ﺍﻟﺘﻲ ﺍﻋﺘﺎﺩﻫﺎ ﺍﻟﻨﺎﺱ ، ﻳﻬﻨﻰﺀ ﺑﻌﻀﻬﻢ ﺑﻌﻀﺎً ﺑﺒﻠﻮﻍ ﺍﻟﻌﻴﺪ ﻭﺍﺳﺘﻜﻤﺎﻝ ﺍﻟﺼﻮﻡ ﻭﺍﻟﻘﻴﺎﻡ " ﺍﻫـ
“Bayramı kutlamak sahabelerin – Allah onlardan razı olsun – bazılarından vaki olmuştur. Şayet onlarda meydana gelmeseydi dahi bunlar insanların adet edindikleri şeylerdendir. Onlar bayrama ulaşınca, orucu veya namazı tamamlayınca birbirlerini tebrik etmişlerdir.”
Yine şöyle demiştir:
ﻫﺬﻩ ﺍﻷﺷﻴﺎﺀ ﻻ ﺑﺄﺱ ﺑﻬﺎ ؛ ﻷﻥ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻻ ﻳﺘﺨﺬﻭﻧﻬﺎ ﻋﻠﻰ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﻟﺘﻌﺒﺪ ﻭﺍﻟﺘﻘﺮﺏ ﺇﻟﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﺰ ﻭﺟﻞ ، ﻭﺇﻧﻤﺎ ﻳﺘﺨﺬﻭﻧﻬﺎ ﻋﻠﻰ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﻟﻌﺎﺩﺓ ، ﻭﺍﻹﻛﺮﺍﻡ ﻭﺍﻻﺣﺘﺮﺍﻡ ، ﻭﻣﺎﺩﺍﻣﺖ ﻋﺎﺩﺓ ﻟﻢ ﻳﺮﺩ ﺍﻟﺸﺮﻉ ﺑﺎﻟﻨﻬﻲ ﻋﻨﻬﺎ ﻓﺈﻥ ﺍﻷﺻﻞ ﻓﻴﻬﺎ ﺍﻹﺑﺎﺣﺔ " ﺍﻫـ .
“Bunlar sakıncası olmayan şeylerdir. Zira insanlar bunu Allah Azze ve Celle’ye yakınlaşma ve ibadet yolu edinmezler. Bu ancak adet, ikram ve saygı yoluyla yapılmaktadır. Dinde yasaklayıcı bir delil gelmediği sürece adette aslolan bunun mubah olmasıdır.”
Mecmuu Fetava İbn Useymin (16/208-210)
Şeyh Abdurrahman el-Berrak şöyle demiştir:
ﺍﻟﺘﻬﻨﺌﺔ ﺑﺎﻟﻌﻴﺪ ﻗﺒﻞ ﺻﻼﺓ ﺍﻟﻌﻴﺪ،ﺍﻷﻣﺮ ﻓﻴﻬﺎ ﻭﺍﺳﻊ،ﻓﻼ ﻳﻨﺒﻐﻲ ﺍﻟﺘﺸﺪﻳﺪ ﻓﻲ ﺫﻟﻚ،ﻭﺍﻟﺘﻬﻨﺌﺔ ﻋﺎﺩﺓ ﺣﺴﻨﺔ ﻭﻻ ﻳﻘﺎﻝ ﺇﻧﻬﺎ ﺳﻨﺔ
"Bayram namazından önce bayramı kutlamak meselesinde genişlik vardır. bu konuda şiddetli davranmak gerekmez. bayram kutlaması güzel bir adettir. bunun sünnet olduğu da söylenemez."
Ebu Abdillah ez-Zehebî şöyle demiştir:
ﺃﻥ ﺃﻣﺮ ﺍﻟﺘﻬﻨﺌﺔ ﻫﻮ ﺇﻟﻰ ﺍﻟﻌﺎﺩﺍﺕ ﺍﻗﺮﺏ ﻣﻨﻪ ﺇﻟﻰ ﺍﻟﻌﺒﺎﺩﺍﺕ ، ﻭﺍﻷﺻﻞ ﻓﻲ ﺃﻣﻮﺭ ﺍﻟﻌﺎﺩﺍﺕ ﺍﻹﺑﺎﺣﺔ ، ﺣﺘﻰ ﻳﺮﺩ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺎﻟﻤﻨﻊ ، ﺑﺨﻼﻑ ﺍﻟﻌﺒﺎﺩﺍﺕ ﺍﻟﺘﻲ ﻳﺤﺘﺎﺝ ﺍﻟﻤﺘﻜﻠﻢ ﻓﻴﻬﺎ ﺇﻟﻰ ﻧﻘﻞ ﺍﻟﺪﻟﻴﻞ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ ﻳﻘﻮﻝ ، ﻭﻣﻌﻠﻮﻡ ﺃﻥ ﺍﻟﻌﺎﺩﺍﺕ ﺗﺨﺘﻠﻒ ﻣﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻵﺧﺮ ، ﻭﻣﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﻵﺧﺮ ، ﺇﻻ ﺃﻥ ﺃﻣﺮﺍً ﺛﺒﺖ ﻋﻦ ﺍﻟﺼﺤﺎﺑﺔ ﺃﻭ ﺑﻌﻀﻬﻢ ﻓﻌﻠﻪ ، ﻫﻮ ﺃﻭﻟﻰ ﻣﻦ ﻏﻴﺮﻩ ، ﻭﺍﻟﻠﻪ ﺃﻋﻠﻢ .
“Bayram kutlaması ibadetlerden daha çok adetlere yakındır. Adet meselelerinde asıl olan, yasaklayan bir delil bulununcaya kadar bunun mubah olmasıdır. İbadetlerde ise kişi söylediği herşeyde delil nakletmeye muhtaçtır. Bilindiği gibi adetler zamanlara ve mekanlara göre değişiklik arz eder. Ancak sahabelerden sabit olan bir şey varsa, onu uygulamak, başkalarından daha önceliklidir. Allah en iyi bilendir.”